Rozdział 28

Rozdział 28

Nie miałam zielonego pojęcia co mogłam napisać więc ten rozdział prawdopodobnie będzie krótki :C sorki was za to :P

Z perspektywy Rossa:

Obudziłem się na podłodze w salonie, strasznie bolała mnie głowa i kostka. - Au... - Syknąłem i się podniosłem, przyszło mi to ledwo, ale w końcu się udało. Chciałem wyjść z domu, ale w drzwiach stanął Riker... No świetnie.

- A ty gdzie się wybierasz?

- A Ciebie co to obchodzi? - Odpowiedziałem na pytanie, pytaniem.

- No wiesz... jednak dość sporo. - Odparł i popchnął mnie na kanapę. Nie miałem siły mu się opierać, spojrzałem na zegarek była 22. - Słuchaj młody...

- Znowu zaczynasz?

- Nie przerywaj mi... przestań ćpać bo to Ci nic nie pomoże, a tylko może Ci zniszczyć życie! Nie rozumiesz?

- Jakoś nie widzę złych stron na razie.

- To poczekaj aż zaczniesz mieć halucynacje... ja po tym nie mogłem się pozbierać... Uwierz mi, nie chcesz wiedzieć co ja widziałem. - Ruszył się w stronę wyjścia.

- Na przykład?

- Dowiesz się później. Po jakimś miesiącu. - Wyszedł z pokoju, a ja momentalnie zasłabłem... nie miałem wyjścia, musiałem iść spać... Zawędrowałem do krainy morfeusza około godziny 23...

~ - Riker odwal się ode mnie! - Szarpnąłem go i wyszedłem z domu. Na ulicy stała Rydel. - A ty czego chcesz? - Spytałem już z nutką znudzenia.

- Ross przestań! Nie widzisz, że zespół rozpadł się przez Ciebie to jeszcze chcesz rozwalić naszą rodzinę? Daj sobie pomóc! - Wybuchła płaczem, nie obchodziło mnie to.

- Nie potrzebuję pomocy! - Rzuciłem ją o mur, bo stała mi na drodze i ruszyłem przed siebie... ostatnie co zobaczyłem to płacząca Delly i moi bracia oraz Ratliff pomagający jej wstać... w pewnym momencie mój dawny przyjaciel rzucił się na mnie.

- Co ty jej zrobiłeś draniu! - Walnął mnie w twarz, kiedy tylko się odwróciłem, od razu upadłem na ziemię - Jeśli ona zginie to ja Cię zabiję!...~ Obudziłem się...

- To tylko sen. - Byłem spocony i.. bez koszulki oraz w samych bokserkach? U siebie w pokoju? Spojrzałem na zegarek była 3 w nocy... Postanowiłem iść dalej spać, ale ten sam sen śnił mi się ciągle... nie chciałem już zasypiać i około 6 wstałem z łóżka żeby zrobić sobie śniadanie... byłem głodny, ale nie miałem apetytu na jedzenie. Wyszedłem więc i poszedłem tam gdzie zwykle... - Louis jesteś?

- Zawsze... - Chłopak wyszedł i uśmiechnął się chytrze. - To co zwykle?

- Taa... - Zapłaciłem mu i wziąłem paczuszkę, szedłem przez 5 minut i wszedłem w inny ciemny zaułek gdzie wstrzyknąłem sobie dawkę. Znów poczułem się sennie więc wróciłem do hotelu i położyłem się spać... Usnąłem jak niemowlę... narkotyki jednak pomagają.

_________________________

Dziękuję Tomkowi, Dorocie, Weronice oraz Wi za zrycie mi psychiki tej nocy... ja już nie zasnę -_-